426. Maroko: wszystkie smaki i zapachy Maroka

- Jedziemy do Maroka – oświadczono przy świątecznym stole.

Mimowolnie wydałam z siebie bolesny jęk zazdrości zabarwiony nabożnym podziwem. Marzenie!

- Jedziecie z nami?

- Tak! – wyrwało mi się, zanim zdążyłam pomyśleć, co mówię. A gdy już pomyślałam, to całkiem mi się to spodobało i w ten sposób klamka zapadła. I tak oto pewnego pięknego dnia w południe wylądowaliśmy w Agadirze – najważniejszym mieście południowego wybrzeża Maroka.

Jest ono stosunkowo młode, choć – paradoksalnie – posiada długą historię. Pierwsza osadę (Thymiaterium) założyli tu w VI w. p.n.e. Fenicjanie, a w XV w. powstało miasto handlowe, do którego zwożono lokalne produkty i stąd wysyłano statkami do Europy. Być może właśnie w średniowieczu ukształtowała się nazwa – słowo „agadir” oznacza w języku Berberów „ufortyfikowany spichlerz”.

W latach sześćdziesiątych XX stulecia Agadir został całkowicie zniszczony przez gigantyczne trzęsienie ziemi i trzeba było odbudować go niemal od zera. Dlatego brak tu prawdziwej medyny (starego miasta, otoczonego zazwyczaj murem).

Nowa architektura została przemyślana przede wszystkim pod kątem turystyki, dlatego królują tu ładne i czyste hotele oraz nowoczesne budynki. Przyjazny klimat sprzyja wypoczynkowi niemal cały rok.

Główną atrakcją tego miejsca jest piękna, szeroka plaża na brzegu Oceanu Atlantyckiego. Mimo że u wybrzeży Maroka często szaleją wiatry, w Agadirze panuje spokój, który miasto zawdzięcza zatoce. Dzięki niemu powstał tutaj największy marokański ośrodek turystyczny na wybrzeżu.

Rozwinęło się tu również rybołówstwo, dlatego na północnym końcu plaży znajduje się port rybacki.

Na wysokim wzgórzu króluje stara kazba (forteca), z której pozostały tylko na wpół zrujnowane mury. Poniżej, na zboczu, widnieje wielki napis ułożony z kamieni: „Allah, król, naród”. Wieczorem jest on podświetlany.

Gdy tylko odetchnęliśmy po podróży, wybraliśmy się na rekonesans. Agadir był tylko pierwszym przystankiem, z którego mieliśmy ruszyć w dalszą podróż po tym fascynującym kraju. Przeszliśmy kawałek promenadą wzdłuż plaży, a potem skręciliśmy w miasto, mijając sklep z charakterystyczną ceramiką.

Jak zwykle w takich krajach, zachwyciły mnie egzotyczne odpowiedniki tego, co dobrze znane, europejskie, swojskie.

W pewnym momencie zawędrowaliśmy do sklepiku pełnego ziół i rozmaitych naturalnych specyfików.

Prowadził go krzepki, żylasty starzec, który pełnił chyba rolę miejscowego znachora. Pokazał nam opublikowaną przez siebie książkę (ze zdjęciem na okładce!) i wytłumaczył, do czego służą rozmaite medykamenty. Na koniec dotknął moich ramion i powiedział, że mam problem ze stawami. Skąd wiedział, że od czasu do czasu boli mnie któryś ze stawów barkowych lub łokieć? Później popatrzył na moją córkę i orzekł, że ma egzemę, coś z krążeniem i z krwią. Rzeczywiście, Letnia walczyła wówczas z uciążliwymi zmianami na dłoniach i to mogło być widoczne. Blada cera również mogła zwiastować „problem z krwią”, który ujawnił się tydzień po powrocie z Maroka w postaci silnej anemii. Ale jak zgadł, że hoża dziewoja ma zawsze zimne ręce i stopy, nie sprawdzając tego organoleptycznie?

Nie dokonaliśmy żadnych zakupów, ale wyszliśmy wzbogaceni o nową wiedzę z dziedziny naturalnej medycyny arabskiej.

Wieczorem jeszcze raz wybraliśmy się na spacer, ale już bez aparatów, bo zapadał zmrok. Znaleźliśmy duży sklep spożywczy, w którym zaopatrzyliśmy się w napoje i wróciliśmy (nieco okrężną drogą) do hotelu, z którego mieliśmy wyruszyć następnego dnia, aby poznawać kolory, smaki i zapachy Maroka, które na zawsze zapadają w pamięć.