370. Ananke i Fatum

Wielkie, skurwysyńskie Fatum. Ewentualnie inna pierdolona Ananke. Mistrzostwo świata w znęcaniu się nad ofiarą.

Do czego służy ofiara Ananke i Fatum?

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby jej po kolei odbierać to, na czym jej w życiu jedynie zależało, tak jak głodnemu dziecku daje się potrzymać kromkę chleba, a potem wyrywa mu się ją z ręki, gdy chce ugryźć – albo jak wtedy, gdy nędzarza okrada się z łacha, który właśnie wygrzebał sobie ze śmietnika i cieszy się możliwością ogrzania.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby w ślad za wszystkim odebranym odbierać jej dalej: wiarę… nadzieję… wolę…

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby znęcać się nad nią wykłuwaniem oczu cudzym szczęściem w tych dziedzinach, w których ona tak bardzo szczęścia nie ma.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby torturować ją sypaniem soli cudzych sukcesów na te rany, które u niej nigdy się nie goją.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby ją katować wbijaniem kolejnego ostrza cudzej radości tam, gdzie najbardziej boli rozpacz.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, by oddzierać z niej kolejne płaty żywej skóry i rzucać je na ołtarz cudzego powodzenia.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, aby stanowić tło dla wszystkich tych, którzy lubią żyć.

Ofiara Ananke i Fatum istnieje po to, żeby przestać istnieć daleko przed tym, jak przestanie istnieć.

369. I sto pierwsze

I dlaczego, kurwa, ja?! Za co to wszystko?!

368. Sto pytań w próżnię

Jak to jest?

Kto czy co rządzi tym zasranym światem?

Kto lub co rządzi pieprzonym losem ludzkim?

Dlaczego jeden dostaje od życia wszystko, a drugi ochłap?

Do jakiego stopnia może pogłębiać się dystans między jednym i drugimi?

Kiedy wreszcie to wszystko się skończy…

Istnieją dopuszczalne dawki leków, alkoholu, promieniowania, których przekroczenie oznacza śmierć. Psychika też ma swoje granice wytrzymałości…

Dość, dość, dość, dość!

367. Niech mi każdy powie szczerze...

Ludzie.

Niech mi każdy powie szczerze, skąd się wzięły dziury w serze?

Stop.

Wróć.

Jeszcze raz.

Niech mi każdy powie szczerze, skąd się oszołomów bierze?

O Klejnocie Ciemnogrodu już kiedyś pisałam. Trzeba powiedzieć, że daje radę parafianka, nie powiem, żeby nie!

A otóż doczekałam się ostatnio bardzo ciekawej erupcji ciemnogrodziańskiego intelektu. Jej przejawy polegały na zajadłym, szczekliwym argumentowaniu, głównie za pomocą podniesionego tonu i przyśpieszonego trajkotania, że:

- trzeba być psychicznie chorym, żeby pisać książki w rodzaju Harry’ego Pottera lub sagi Zmierzch,

- trzeba mieć zupełnie chory umysł, żeby podobne rzeczy czytać,

- powyższe zawierają czary, gusła, mówią o czarownikach i wampirach, zatrącają o świat demonów i magii, co jest złe, niedorzeczne i w co wierzyć nie należy.

Nie gra roli w tym momencie wartość literacka wspomnianych (i im podobnych) tytułów. Już sama ich popularność – idąc za rozumowaniem Klejnotu Ciemnogrodu – powinna być w takim razie wskazaniem do leczenia psychiatrycznego (lub zgoła pozamykania w domach wariatów) znakomitej części populacji. Nie to jednak wydaje się najbardziej interesujące, lecz porażająca logika reprezentantki tak zwanej inteligencji katolickiej. Bierze ona dwa dni wolnego z tytułu opieki nad dzieckiem zdrowym, zwalnia troje dzieci na dwa dni ze szkół i… co robi? Zabiera je na dwudniowe, całodzienne rekolekcje ze słynnym magikiem z Ugandy, niejakim Johnem Bashoborą, uzdrawiaczem, wskrzesicielem, a przy okazji księdzem. No, niech ja pierzem porosnę! Praca myślowa oszołoma zwala z nóg. Autorów powieści fantasy odsądza od czci i wiary, poddając w wątpliwość zdrowie psychiczne ich samych oraz ich czytelników, a jednocześnie wierzy święcie w bliskowschodnią mitologię zatytułowaną Biblia! Wyklina do siódmego pokolenia magię i czarnoksiężników, a jednocześnie zarywa dwa dni pracy (a dzieciom dwa dni szkoły) i płaci ciężkie pieniądze (z 500+, czyli z podatków psycholi czytujących Harry’ego Pottera) za bilety wstępu na pokazy katolickiego szamana z Ugandy!

Czy tego rodzaju rozdwojenie osobowości nie nazywa się przypadkiem schizofrenią?