496. Maroko: jak po raz drugi nie sprzedałam córki

Fez opuściliśmy po to, aby udać się do jednego z najpiękniejszych miejsc w Maroku. Po drodze mijaliśmy młode, kwitnące migdałowce…

…górskie miasto Ifrane, w którym znajduje się pomnik upamiętniający ostatniego lwa żyjącego dziko na terenie Maroka…

…miejsca postoju, w których znowu herbatka miętowa lała się słodkimi strumieniami…

…drzewa pełne cytryn…

…całe połacie pustynnej ziemi zarośniętej opuncją…

…malownicze rzeki…

…i pejzaże…

…aby w końcu dotrzeć do celu. Tam, gdzie rzeka Wadi Uzud traci grunt pod nogami, spada zwielokrotnionymi kaskadami z wysokości 110 metrów, zasilając kolejną – Wadi al-Abid.

W dół, do podnóża wodospadu, schodziliśmy powoli krętą ścieżką, mijając po drodze sklepiki, budki i stragany. W tym miejscu po raz drugi o mało nie przehandlowałam córki. Właściciel sklepiku z biżuterią ofiarowywał mi za nią swój dobytek. Była to cena zdecydowanie lepsza od tej, którą proponowano mi w Meknes: wielbłąda nie miałabym gdzie trzymać, dopłata do bydlęcia szybko by się rozeszła, dla hurtowych ilości biżuterii wszakże bez problemu znalazłabym zastosowanie. Dzieciątko jednak sprzedać się nie dało i pogoniło na taras widokowy. Znaczy, wyszło jak zwykle. Czego jak czego, ale głowy do interesów to ja nie mam.

Z tarasu widokowego, znajdującego się mniej więcej w połowie wysokości wodospadów, najłatwiej jest zaobserwować tęczę błyszczącą w miliardach rozpryskujących się kropelek.

Miejsce to jest królestwem małp.

Makaki żyją tu na wolności i są figlarnie bezczelne. Obsiadają ludzi, wyciągając łapki po orzeszki i inne przysmaki.

Jedna wskoczyła mojej córce na ramię i bezceremonialnie wsadziła jej łapsko do torby w poszukiwaniu smakołyków. Udało jej się wyjąć puste opakowanie po cukierkach, a gdy zobaczyła kubeczek z ciasteczkami, zaczęła je wyjadać jak swoje.

Jedna pani, która była tam przed nami, oddaliła się kawałeczek w ustronne miejsce. Gdy przykucnęła, poczuła na pośladkach kosmate łapeczki, więc zerwała się gwałtownie i upuściła torebkę. Wtedy małpiszon ją porwał i o mały włos, a byłby kłopot, bo pognał z torebką w las. W końcu jednak udało się odzyskać własność. Nasza słabość do zwierząt ledwo pozwoliła nam się od nich oderwać.

Na samym dole, u stóp wodospadu, parkują takie cudaczne barki czy nie wiem, jak to nazwać.

Szczyt kiczu i chały, ale mają tę zaletę, że można nimi podpłynąć pod same kaskady, z czego skwapliwie skorzystaliśmy.

Oczywiście nie obeszło się bez zmoknięcia, co w tym klimacie równało się tylko cudownemu orzeźwieniu.

Po „rejsie” pod wodospad uraczono nas oczywiście herbatką miętową i tradycyjnym ciasteczkiem.

Wyglądało jak, nie przymierzając, miniatura wielbłądziej kupy, ale było bardzo dobre w smaku. Ma się rozumieć, że było słodko-słodkie, bo najsłodsze słodycze świata to arabska specjalność. Sprawiało wrażenie, że zostało zrobione z miodu dosładzanego cukrem, lukrem i melasą. W środku miało trochę jakichś drobnych ziarenek.

Dookoła rządziły, rzecz jasna, małpeczki, skacząc po stolikach i bez mała po naszych głowach.